Kamerun ya da resmî adı ile Kamerun Cumhuriyeti, Afrika kıtasının ortabatı bölümünde yer alan bir ülkedir. Ülkenin sınır komşularını Nijerya, Çad, Orta Afrika Cumhuriyeti, Kongo Cumhuriyeti, Gabon, Ekvator Ginesi ve 402 km’lik sahil şeridi ile Atlas Okyanusu oluşturmaktadır. Ülkenin başkenti Yaoundé’dir.
Kamerun, değiştirilmiş haliyle 1972 anayasasına göre yönetilmektedir. Devlet başkanı olan cumhurbaşkanı, halk tarafından yedi yıllık bir dönem için seçilir; vade sınırı yoktur. Hükümete, cumhurbaşkanı tarafından atanan başbakan başkanlık ediyor. İki meclisli yasama organı, 180 sandalyeli Ulusal Meclis ve 100 sandalyeli Senato’dan oluşur; her iki üye de beş yıllık görev süreleri vardır. Meclis, halk oylamasıyla seçilir. Bölgenin belediye meclis üyeleri tarafından her bölgeden yedi senatör seçilir ve geri kalanlar başkan tarafından atanır. İdari olarak, ülke 10 bölgeye ayrılmıştır.
1970’lerin başından beri sömürülen açık deniz petrol yatakları, Kamerun’u tropikal Afrika’daki en müreffeh ülkelerden biri haline getirdi. Petrol rafine etme ve ham petrol ürünleri üretimi ülkenin endüstrilerine öncülük ediyor. Petrol ticaretinin ortaya çıkmasından önce, tarım ülkenin ekonomik dayanak noktasıydı ve hala ülkenin gayri safi yurtiçi hasılasının yaklaşık %45’ine katkıda bulunuyor ve halkın yaklaşık %70’ini istihdam ediyor. Büyükbaş hayvan yetiştiriciliğinin başlıca meslek olduğu kuzey, bölgesel farklılıklar hükümet için büyük bir sorun oluşturan Kamerun’un ekonomik açıdan en az gelişmiş bölgesi.
Kamerun, dünyanın önde gelen kakao üreticilerinden biridir; Hepsi esas olarak tarlalarda yetiştirilen kahve, kauçuk, muz, hurma ürünleri ve tütün de ticari olarak önemlidir. Başlıca geçimlik ürünler muz, manyok, tatlı patates, plantain, yer fıstığı, darı ve sorgumdur.Bu çeşitlilik gösteren tarımsal üretime rağmen, ülke topraklarının sadece küçük bir yüzdesi ekilmektedir, ancak Kamerun’daki gıda üretimi, meydana gelmesine rağmen iç talebi karşılamaktadır. periyodik kuraklık.
Balıkçılık ve ormancılık, başlıca meslekler olarak petrol ve tarımı takip etmektedir. Kamerun’un maden kaynakları arasında boksit ve demir cevheri bulunmaktadır. Sanaga Nehri üzerindeki Edéa Barajı, ülkenin elektriğinin büyük kısmını sağlıyor ve büyük bir alüminyum ergitme tesisine güç sağlıyor; bitmiş alüminyum ihraç edilmektedir. Gıda işleme, bıçkıhane ve hafif tüketim malları ile tekstil üretimi önemli endüstrilerdir.
Kamerun’un ihracatı ham petrol ve petrol ürünleri, kereste, kakao çekirdekleri, alüminyum, kahve ve pamuktur. Fransa, İspanya, İtalya ve Nijerya başlıca ticaret ortaklarıdır. Ülke, Milletler Topluluğu üyesidir.
Kamerun üçgen şeklindedir. Güneybatıda 10-50 mil (16-80 km) genişliğinde bir kıyı şeridi, bataklıklar ve yoğun tropikal yağmur ormanları ile kaplıdır; kıyıda yıllık ortalama 152 inç (386 cm) yağışla dünyanın en yağışlı iklimlerinden birine sahiptir. Kıyıya yakın volkanik tepeler, Mt. Kamerun (13.354 ft / 4.070 m), ülkenin en yüksek noktası. Kıyı bataklıklarının ve ovaların ötesinde, kara, deniz seviyesinden yaklaşık 300 m yüksekte yoğun ormanlık bir platoya yükselir. Ülkenin iç kısmı, ormanların yerini savana bıraktığı yaklaşık 2.500 ila 4.000 ft (760-1.220 m) yükseklikte bir platodur. Bu plato, tarımsal güney ile kırsal kuzey arasında bir engel oluşturur. Çad Gölü yakınlarındaki aşırı kuzey bölgeleri, kuru dikenli topraklardır. Kamerun’u süzen birçok nehir arasında Bénoué, Wuori, Sanaga.
Ülke, eski Fransız Kamerunlarından ve eski İngiliz Kamerunlarının güney kesiminden oluşmaktadır. Fransız veya doğu kesimi ülkenin beşte dördünü oluşturur ve nüfusun kabaca benzer bir bölümünü destekler. 200’den fazla etnik grupla Kamerun, Afrika’daki en çeşitli nüfuslardan birine sahiptir. Douala gibi Bantu konuşan halklar, güney kıyılarında ve ormanlık alanlarda hakimdir. Yaylalarda Bamiléké vardır. Önemli kuzey grupları Fulani ve Kirdi’yi içerir. Fransızca ve İngilizce resmi dillerdir, ancak ülkede ayrıca 24 büyük Afrika dil grubu da bulunmaktadır. Halkın yaklaşık %40’ı geleneksel inançları takip ederken, %40’ı Hıristiyan ve yaklaşık %20’si Müslümandır; İslam, kuzey bölgelerinin hakim dinidir.
Tarih boyunca bölge, başta Fulani, Hausa, Fang ve Kanuri olmak üzere çeşitli etnik grupların sayısız istilasına ve göçüne tanık oldu. Avrupalılarla temas 1472’de Portekizliler Wuori Nehri Haliçine ulaştığında başladı ve Portekiz, İspanyolca, Hollandaca, Fransızca ve İngilizce tarafından yürütülen büyük ölçekli bir köle ticareti başladı. 19. yüzyılda hurma yağı ve fildişi ticaretin ana kalemleri haline geldi. İngilizler 19. yüzyılın başlarında kıyılarda ticari hegemonya kurdular ve 1850’lerde İngiliz ticaret ve misyoner karakolları ortaya çıktı; ancak İngilizler, 1884’te Wuori haliçindeki Douala halkıyla bir antlaşma imzalayan ve bölgeyi bir koruma olarak ilan eden Almanlar tarafından değiştirildi.
Almanlar Douala limanını inşa etmeye başladı ve ardından iç kısımlara doğru ilerledi, burada tarlalar geliştirdiler, yollar ve köprüler inşa ettiler. 1911’de Fas’taki Alman haklarının teslim edilmesinin tazminatı olarak Fransa’dan ek bir alan satın alındı. İki yıl sonra, Müslüman kuzeyi üzerindeki Alman kontrolü sağlamlaştırıldı. I.Dünya Savaşı sırasında Fransız ve İngiliz birlikleri bölgeyi işgal etti.
Savaştan sonra 1911’de terk edilen bölge Fransız Ekvator Afrika’sına yeniden katıldı ve 1919’da Kamerun’un geri kalanı Fransız ve İngiliz bölgelerine bölünerek Milletler Cemiyeti yetkisi haline geldi. Her iki alanda da çok az sosyal veya siyasi ilerleme kaydedildi ve Fransız işçi uygulamaları ciddi şekilde eleştirildi. Ancak her iki manda da 2. Dünya Savaşı’nda Müttefiklere sadık kaldı. 1946’da BM güven bölgeleri haline geldiler. 1950’lerde, Fransız Kamerunlarında, İngiliz Kamerunlarıyla derhal bağımsızlık ve birlik talep eden milliyetçi Kamerun Halkları Birliği tarafından kışkırtılan gerilla savaşı şiddetlendi. Fransa, 1957’de Fransız Kamerunlarına özyönetim ve 1959’da iç özerklik verdi.
1 Ocak 1960’da, Fransız Kamerunları bağımsız hale geldi ve ilk başkanı Ahmadou Ahidjo oldu. Britanya yönetimindeki bölge, her ikisi de idari olarak Nijerya ile bağlantılı olan iki bölgeye ayrıldı. 1961’in başlarında BM destekli bir referandumda, kuzey bölgesi Nijerya ile birliğe, güney bölgesi ise daha sonra iki başbakan ve yasama organı olarak ancak tek bir cumhurbaşkanı olan federal bir cumhuriyet olarak yeniden kurulan Kamerun ile birleşmek için oy kullandı. Ahidjo cumhuriyetin başkanı oldu.
Ulusal entegrasyon yavaş yavaş ilerledi. 1966’da doğu ve batıdaki baskın siyasi partiler Kamerun Ulusal Birliği (CNU) ile birleşti. 1972’de nüfus, federasyonun yerini alacak üniter bir devlet kuran yeni bir anayasa kabul etmek için oy kullandı. Bir cumhurbaşkanlığı hükümet biçimi muhafaza edildi, ancak Kamerun, CNU’nun kontrolünde olan tek partili bir devletti. Ahidjo, 1982’de başkanlıktan istifa etti ve halefi olarak Paul Biya’yı seçti.
Biya otoriter bir yönetim kurdu ve muhafazakar mali politikalar uyguladı. Rejimine muhalefet, 1984’teki başarısız darbe girişiminin ardından sürdü ve eleştirmenleri daha sağlam bir demokratik reform çağrısında bulundu. Petrol gelirlerindeki artış, tarıma ve eğitime daha fazla yatırım yapılmasına neden oldu, ancak 1986’da dünya petrol fiyatlarının düşmesi çeşitli tasarruf önlemlerine yol açtı. 1985’te CNU, adını Kamerun Halk Demokratik Hareketi (CPDM) olarak değiştirdi. 1990’da ülke çapında uzun süreli bir grevin ardından, Biya tek parti yönetimini sona erdirdi ve çok partili bir sistem başlattı. Ülkenin 1992’de yapılan ilk demokratik seçimlerinde Biya yine cumhurbaşkanlığını kazandı, ancak sonuç yaygın dolandırıcılık suçlamalarıyla lekelendi ve bunu şiddetli protestolar izledi.
Ekonomiyi teşvik etmek için 1990’larda başlatılan çeşitli IMF ve Dünya Bankası programları karışık sonuçlarla karşılaştı ve devlet sanayisinin özelleştirilmesi gecikti. Eleştirmenler hükümeti kötü yönetim ve yolsuzlukla suçladılar ve yolsuzluk 21. yüzde önemli bir sorun olmaya devam etti. Son yıllarda, İngilizlerin yönettiği eski bölgelerin İngilizce konuşan sakinleri özerklik ya da federal hükümete geri dönüş arayışındaydı. 1990’larda, Kamerun ve Nijerya arasında Gine Körfezi’ndeki petrol zengini Bakassi yarımadasına yönelik rekabet iddiaları nedeniyle gerilim arttı ve 1994 ve 1996’da çatışmalar meydana geldi. Biya 1997’de yeniden seçildi; ancak bağımsız bir kurulun oylamayı düzenlemesine izin vermeyi reddetmesi, ülkenin üç ana muhalefet partisini seçimleri boykot etmeye sevk etti.
2002 yılında Uluslararası Adalet Divanı (UAD), Bakassi yarımadasını ve Çad Gölü bölgesindeki bazı bölgeleri Kamerun’a verdi; İkinci bölgedeki başka bir alan Nijerya’ya verildi. Çad Gölü yakınlarındaki alanlar 2003 yılının sonlarında değiştirildi ve yeni bir sınır oluşturuldu. Siyasi açıdan daha hassas olan Bakassi kararının uygulanması yavaştı, ancak 2006 tarihli bir anlaşmadan sonra bölgenin Kamerun’a transferi Ağustos 2006’da başladı; Yarımadanın Nijerya yönetimi Ağustos 2008’de sona erdi.
Biya, 2004’te %75 oyla göreve geri döndü. Pek çok yabancı gözlemci seçimi demokratik olarak nitelendirdi, ancak gazeteciler, hükümetin %79 olduğunu iddia etmesine rağmen katılımın düşük göründüğünü söyledi. Muhalefet siyasetçileri ve diğer Kamerunlular hükümeti oylamaya hile karıştırmakla suçladı. 2007’deki seçimler, iktidar partisine Ulusal Meclis’te ezici bir çoğunluk sağladı, ancak hükümet yine seçim sahtekarlığıyla suçlandı.
Şubat 2008’de, yakıt fiyatlarındaki artışlara duyulan öfke ve Biya’nın yeniden seçilebilmesi için anayasayı değiştirmeye çalışabileceği önerisi, Yaoundé, Douala ve diğer bazı kentsel alanlarda bir ulaşım grevine ve şiddetli gösterilere yol açtı. Nisan ayında, Ulusal Meclis, cumhurbaşkanlığı dönem sınırlarını kaldırdı. Biya, bölünmüş bir muhalefete karşı ve yine muhalefetin dolandırıcılık suçlamalarının ortasında, Ekim 2011’de yeniden seçildi. Nisan 2013’te, anayasanın üst meclisi kurmak için değiştirilmesinden (1996) bu yana ilk kez Senato seçimleri yapıldı; Biya’nın partisi, koltukların ezici bir çoğunluğunu sağladı. Temmuz 2012’de yapılması planlanan ancak birkaç kez ertelenen Eylül Ulusal Meclis seçimleri de benzer bir sonuçla sonuçlandı.
Komşu Orta Afrika Cumhuriyeti’ndeki siyasi istikrarsızlık, 2013’ün ikinci yarısından itibaren sınır gerginliklerine ve Kamerun’a saldırılara yol açtı. Ayrıca Kamerun’un Kuzeydoğu Nijerya sınırındaki bölgelerinde Boko Haram üyeleri tarafından askere alma ve saldırılar oldu ; 2014’ün ikinci yarısında Kamerun ordusu ile Kuzey Kamerun’da Boko Haram arasında önemli bir çatışma yaşandı. 2015’te Kamerun ve Benin, Çad, Nijer ve Nijerya, Boko Haram’la savaşmak için Afrika Birliği tarafından yetkilendirilmiş bir bölgesel askeri güç oluşturmayı kabul ettiler, ancak örgütü ve operasyonu anlaşmazlıklar nedeniyle gölgelendi. Kimi zaman ahlaksız şiddet ile suçlanan ordu, 2018 yılına kadar üstünlük kazanarak, sonraki yıllarda da çatışmalar devam etti.
Kamerun’un İngilizce konuşulan bölgelerinde Fransızca kullanımından kaynaklanan gerginlikler Ekim 2016’da gösterilere yol açtı; İki bölge de ekonomik açıdan önemli olmasına rağmen çürüyen altyapı ve hükümet ihmalinden muzdarip. Devam eden gerilimler ve hükümet baskısı, bir yıl sonra bazı ayrılıkçıların gerilla saldırılarına yol açtı. Güvenlik güçlerinin ve İngilizce konuşan silahlı ayrılıkçıların şiddeti sonraki aylarda arttı ve daha da kötüleşti. 2018 sonunda, çatışmalar nedeniyle 400.000’den fazla kişi yerinden edildi, bu sayı sonraki yıllarda arttı ve İngilizce konuşulan bölgelerin ticari tarım ekonomisi sakat kaldı. Ekim 2018’de başkanlık seçimi Biya yeniden seçildi; Oylama, usulsüzlükler ve İngilizce konuşulan bölgelerde seçmen eksikliğiyle gölgelendi,
Daha sonra hükümet ile muhalefet arasındaki gerginlik arttı ve 2018’de seçimin çalındığını iddia eden muhalefet cumhurbaşkanı adayı Maurice Kamto tutuklandı ve isyanla suçlandı (Şubat 2019); Kamerun’daki krizi ele almak için çağrılan ulusal diyaloğun bir parçası olarak Ekim ayında Biya’nın emriyle serbest bırakıldı. Aralık 2019’da, İngilizce konuşulan bölgelere özel statü tanıyan ancak gerçek özerklik tanımayan bir yasa çıkarıldı; İngilizce konuşanların çoğu tarafından istenen federal cumhuriyetin restorasyonundan uzaktı. Şubat 2020, Ulusal Meclis seçimleri düşük katılım, kısmi muhalefet boykotu ve iktidar partisine yönelik sahtekarlık suçlamalarıyla gölgelendi. Anayasa konseyi, İngilizce konuşulan bölgelerin çoğunda, dolandırıcılık ve diğer usulsüzlükler olduğunu tespit ederek seçimlerin yeniden yapılmasını emretti;
