Repo, devlet tahvili satıcıları için kısa vadeli bir borçlanma şeklidir. Yani bir repoda, bir satıcı tipik olarak bir gecede yatırımcılara devlet tahvili satar ve ertesi gün biraz daha yüksek bir fiyattan geri satın alır. Ters repo, işlemin diğer ucundaki tarafın menkul kıymeti satın alması ve gelecekte satmayı kabul etmesi için yapılan bir anlaşmadır.
Bu küçük fiyat farkı, zımni gecelik orandır. Repolar genellikle kısa vadeli sermaye artırmak için kullanılır. Aynı zamanda merkez bankası açık piyasa işlemlerinde de yaygın bir araçtır. Menkul kıymeti satan ve gelecekte geri almayı kabul eden taraf için bu bir repodur.
Repo:
Repo hesaplamaları genellikle güvenli yatırımlar olarak kabul edilir, çünkü ilgili menkul kıymetler teminat görevi görür ve bu nedenle çoğu işlem ABD Hazine bonolarını içerir. Para piyasası aracı olarak sınıflandırılan bir geri alım sözleşmesi, kısa vadeli, teminatlı, faizli bir kredi işlevi görür. Alıcı kısa vadeli borç veren olarak hareket ederken, satıcı kısa vadeli borç alan olarak hareket eder. Satılan menkul kıymetler teminattır. Böylece her iki tarafın da hedeflerine, güvenli finansmana ve likiditeye ulaşılır.
Farklı taraflar arasında geri alım anlaşmaları yapılabilir. Fed, para arzını ve banka rezervlerini düzenleyen repo anlaşmalarına girer. Bireyler genellikle bu anlaşmaları borç senetlerinin veya diğer yatırımların satın alınmasını finanse etmek için kullanırlar. Geri Alım Sözleşmeleri yalnızca kısa vadeli yatırımlardır ve vade süreleri “oran”, “vade” veya “vade” olarak adlandırılır.
Teminatlı kredilere benzerliklerine rağmen, repolar gerçek satın alımlardır. Ancak, alıcı menkul kıymete yalnızca geçici olarak sahip olduğundan, bu anlaşmalar genellikle vergi ve muhasebe amaçları için kredi olarak değerlendirilir. İflas durumunda repo yatırımcıları çoğu durumda teminatlarını satabilirler. Bu, repo ve teminatlı krediler arasındaki bir başka ayrımdır; Çoğu teminatlı kredi durumunda, iflas eden yatırımcılar otomatik olarak tutulur.
Vade ve açık repo arasındaki temel fark, menkul kıymetlerin satışı ve geri alımı arasındaki sürede yatmaktadır.
Belirli bir vade tarihine sahip (genellikle bir sonraki gün veya hafta) repolar forward repoları. Bir bayi, menkul kıymetleri belirli bir tarihte daha yüksek bir fiyattan geri almak için bir anlaşma ile karşı tarafa satar. Bu sözleşmede karşı taraf, menkul kıymetleri işlem süresince kullanır ve ilk satış fiyatı ile geri alım fiyatı arasındaki fark olarak belirtilen faizi kazanır. Faiz oranı sabittir ve vade sonunda tacir tarafından faiz ödenir. Taraflar bunu ne kadar süreyle yapmaları gerektiğini bildiklerinde nakit veya fon varlıklarını yatırmak için bir repo terimi kullanılır.
Açık bir repo (talep üzerine repo olarak da bilinir), tüccar ve işlemi kabul eden karşı taraf dışında aynı şekilde çalışan bir çalışma zamanı repo olmadan vade tarihini belirler. Bunun yerine, ticaret, her iki tarafça da diğer tarafa kararlaştırılan günlük son tarihten önce bildirimde bulunarak sonlandırılabilir. Açık bir repo sonlandırılmazsa, her gün otomatik olarak yenilenir. Faiz aylık olarak ödenir ve faiz oranı periyodik olarak karşılıklı anlaşma ile sıfırlanır. Açık repo oranı genellikle federal fon oranına yakındır. Açık bir repo, taraflar bunu ne kadar süre yapmaları gerektiğini bilmediğinde bir yatırımı veya varlığı finanse etmek için kullanılır. Ancak neredeyse tüm açık anlaşmalar bir veya iki yıl içinde kapanır.
Daha uzun vadeli repolar genellikle daha riskli olarak kabul edilir. Uzun vadede, yeniden satın alanın kredi itibarını daha fazla faktör etkileyebilir ve faiz oranı dalgalanmalarının geri satın alınan varlığın değerini etkilemesi daha olasıdır.
Tahvil getirilerini etkileyen faktörlere benzer. Normal kredi piyasası koşullarında, daha uzun vadeli bir tahvil daha yüksek faiz öder. Uzun vadeli tahvil alımları, faiz oranlarının tahvilin ömrü boyunca önemli ölçüde artmayacağına dair bahislerdir. Daha uzun bir süre boyunca, faiz oranlarını tahmin aralıklarının üzerine çıkaran bir kuyruk olayının meydana gelmesi daha olasıdır. Enflasyonun yüksek olduğu bir dönem varsa, o dönemden önce tahvillere ödenen faiz reel olarak daha düşük olacaktır.
Aynı ilke repolar için de geçerlidir. Reponun vadesi ne kadar uzun olursa, geri alımdan önce teminatın değerinin dalgalanması ve ticari faaliyetin geri alımın sözleşmeyi yerine getirme kabiliyetini etkilemesi o kadar olasıdır. Aslında, karşı taraf kredi riski, repolarda yer alan ana risktir. Herhangi bir kredide olduğu gibi, alacaklı, borçlunun anaparayı ödeyememe riskini taşır. Repolar, teminatlandırılmış borçlanma araçları olarak hareket eder ve genel riski azaltır. Bu işlemler, repo fiyatı teminatın değerini aştığı için alıcılar ve satıcılar için karşılıklı olarak faydalı olmaya devam etmektedir.
Üç ana tür geri satın alma sözleşmesi vardır.
Finans dünyasının diğer birçok köşesi gibi, geri satın alma anlaşmaları da başka yerlerde yaygın olarak kullanılmayan terminolojiyi içerir. Depodaki en yaygın terimlerden biri “bacak” dır. Farklı ayak türleri vardır: örneğin, geri alım işleminin menkul kıymetin orijinal olarak satıldığı kısmı bazen “başlangıç ayağı” olarak anılırken, sonraki geri alım “kapanış ayağı” olarak adlandırılır. Bu terimler bazen “yakın bacak” veya “uzak bacak” ile değiştirilir. Bir repo işleminin kapanış ayağında bir menkul kıymet satılır. Diğer taraftan satın alındı.
Devlet merkez bankaları, özel bankalardan menkul kıymetleri geri aldıklarında, bunu repo oranı olarak bilinen düşük bir faiz oranıyla yaparlar. Repo oranları gibi politika oranları merkez bankaları tarafından belirlenir. Repo faiz oranı sistemi, hükümetlerin mevcut fonları artırarak veya azaltarak ekonomilerdeki para arzını kontrol etmelerini sağlar. Düşen repo oranları, bankaları menkul kıymetleri nakit karşılığında hükümete geri satmaya teşvik ediyor. Bu, genel ekonomi için para arzını artırır. Tersine, repo oranlarını yükselterek merkez bankaları, bankaları bu menkul kıymetleri yeniden satmaktan caydırarak para arzını etkili bir şekilde azaltabilir.
Bir geri alım sözleşmesinin gerçek maliyet ve faydalarını belirlemek için işleme katılmak isteyen bir alıcı veya satıcı üç farklı hesaplamayı dikkate almalıdır:
Menkul kıymetin ilk satışında ödenen nakit ve geri alımda ödenen nakit, repodaki menkul kıymetin değerine ve türüne bağlıdır. Örneğin, bir tahvil söz konusu olduğunda, her iki değer de saf fiyatı ve tahvil üzerinde tahakkuk eden faizin değerini dikkate almalıdır.
Herhangi bir repo işleminde çok önemli bir hesaplama zımni faiz oranıdır. Faiz oranı ucuz değilse, kısa vadeli nakit elde etmenin en etkili yolu geri alım anlaşmaları olmayabilir. Reel faiz oranını hesaplamak için kullanılabilecek bir formül:
Faiz oranı = [(gelecekteki değer / bugünkü değer) – 1] x yıl / ardışık ayaklar arasındaki gün sayısı
Reel faiz oranı hesaplandıktan sonra, diğer fon türlerinin fiyatlarının karşılaştırılması, geri alım anlaşmasının iyi bir anlaşma olup olmadığını gösterir. Genel olarak, bir teminatlı borç verme biçimi olarak geri satın alma anlaşmaları, para piyasası nakit avans anlaşmalarından daha iyi koşullar sunar. Ters repo katılımcısı açısından, işlem ayrıca fazla nakit rezervlerinden ek gelir sağlayabilir.
Geri alım anlaşmaları genellikle kredi riskini azaltmak için bir araç olarak görülür. Repo ile ilgili en büyük risk, satıcının vadesinde satılan menkul kıymetleri geri almayarak sözleşmeyi feshedememesidir. Bu durumlarda, menkul kıymeti satın alan kişi, başlangıçta ödenen parayı geri almak amacıyla menkul kıymeti tasfiye edebilir. Bununla birlikte, menkul kıymetin değeri orijinal satıştan bu yana düşmüş olabileceğinden, alıcıya hiçbir zaman korumayı amaçlamadığı menkul kıymeti uzun vadede elinde tutmaktan başka seçenek bırakmadığından, bu doğal bir risk teşkil eder. veya zararına satmak. Öte yandan, bu işlemde borçlu için de bir risk vardır; Menkul kıymetin değeri mutabık kalınan şartları aşarsa,
Bu riski azaltmak için geri satın alma anlaşmaları alanında yerleşik mekanizmalar vardır. Örneğin, birçok repo aşırı teminatlandırılmıştır. Menkul kıymetin değeri düşerse, çoğu durumda borçlunun teklif edilen menkul kıymetleri değiştirmesini istemek için bir teminat tamamlama çağrısı yapılabilir. Menkul kıymetin değerinin artabileceği ve alacaklının bunu borçluya geri satamayacağı durumlarda, riski azaltmak için eksik teminatlandırma kullanılabilir.Bu riski azaltmak için repo piyasasında yerleşik mekanizmalar vardır. Örneğin, birçok repo aşırı teminatlandırılmıştır. Menkul kıymetin değeri düşerse, çoğu durumda borçlunun teklif edilen menkul kıymetleri değiştirmesini istemek için bir teminat tamamlama çağrısı yapılabilir. Teminatsızlaştırma, menkul kıymetin değer kazanabileceği ve alacaklının onu borçluya geri satamayacağı durumlarda riski azaltmak için kullanılabilir.
Genel olarak, repo sözleşmelerindeki kredi riski, işlemin şartları, menkul kıymetin likiditesi, ilgili karşı tarafların özellikleri ve daha fazlası dahil olmak üzere birçok faktöre bağlıdır.
2008 mali krizinden sonra, yatırımcılar Repo 105 olarak bilinen belirli bir repo türüne odaklandılar. Bu repoların, Lehman Brothers’ın finansal sağlığını gizleme girişimlerinde rol oynadığı ve krize yol açtığı yönünde spekülasyonlar vardı. Krizin hemen ardından ABD’de ve yurt dışında repo piyasası önemli ölçüde daraldı. Ancak son yıllarda toparlandı ve büyümeye devam etti.
Kriz, genel olarak repo piyasasıyla ilgili sorunları ortaya çıkardı. O zamandan beri Fed, sistemik riski analiz etmek ve azaltmak için devreye girdi. Fed en az üç sorunlu alan belirledi:
2008’in sonundan itibaren, Fed ve diğer düzenleyiciler, bu ve diğer endişeleri gidermek için yeni kurallar oluşturdu. Bu düzenlemelerin etkilerinden biri, bankalar üzerinde Hazine bonoları gibi en güvenli varlıklarını korumaları için artan baskı olmuştur. Repo anlaşmaları yoluyla borç vermemeniz teşvik edilir. Bloomberg’e göre, düzenlemelerin etkisi önemli oldu: 2008’in sonunda, dünya çapında bu şekilde ödünç verilen menkul kıymetlerin tahmini değeri yaklaşık 4 trilyon dolardı. O zamandan beri, sayı 2 trilyon dolara yaklaştı. Buna ek olarak, Fed, banka rezervlerindeki geçici dalgalanmaları yumuşatmak için giderek artan bir şekilde geri alım anlaşmaları (veya ters repo işlemleri) içine girmiştir.
Bununla birlikte, son on yılda düzenleyici değişikliklere rağmen, repo alanı için sistemik riskler devam etmektedir. Fed, nakit fonlarda yangın satışını tetikleyebilecek ve ardından daha geniş piyasayı olumsuz etkileyebilecek büyük bir repo satıcısının temerrüdü konusunda endişelerini sürdürüyor. Depo alanının geleceği, bu tüccarların eylemlerini sınırlamak için devam eden ayarlamaları içerebilir veya nihayetinde merkezi bir takas odası sistemine geçmeyi içerebilir. Ancak şimdilik, repo anlaşmaları kısa vadeli borçlanmayı kolaylaştıran önemli bir araç olmaya devam ediyor.
