Faktoring, şirketlere alacaklarını satın alarak nakit veya finansman sağlayan aracı kuruluştur. Bir faktör, esas olarak, şirkete bir faturanın değerini komisyon ve ücretler için bir kesinti düşüldükten sonra ödemeyi kabul eden bir finansman kaynağıdır. Faktoring şirketinden nakit enjeksiyonu karşılığında alacak hesaplarını satarak şirketlerin kısa vadeli likidite ihtiyaçlarını iyileştirmelerine yardımcı olabilir. Uygulama aynı zamanda faktoring, faktoring finansmanı ve alacak hesaplarının finansmanı olarak da adlandırılmaktadır.
TEMEL ÇIKARIMLAR
Faktoring, bir işletmenin bir alacak veya bir işletme faturasındaki belirli bir miktara atfedilen gelecekteki kazançlara dayalı olarak derhal sermaye veya para toplamasına olanak tanır. Alacaklar, kredili satışlar için müşterilerden şirkete olan alacakları temsil eder.Muhasebe açısından alacaklar, para genellikle bir yıldan kısa sürede tahsil edildiğinden bilançoda dönen varlıklar olarak kaydedilir.
Bazen şirketler, kısa vadeli borçları veya faturaları satış gelirlerini aştığında nakit açıkları yaşayabilir. Bir şirket gelirinin önemli bir kısmını alacak hesaplarından elde ettiğinde, alacak hesaplarından tahsil edilen paralar kısa vadeli borcunu ödemek için zamanında ödenmeyebilir. Sonuç olarak, şirketler alacaklarını bir finansal hizmet sağlayıcısına (sözde faktör) satabilir ve nakit alabilirler.
Tek faktörlü bir işleme doğrudan dahil olan üç taraf vardır: alacaklarını satan şirket; Alacak hesaplarının faktör alımı; ve kredi tutarını borçlu olan şirkete ödemek yerine aslında faktöre ödemek zorunda olan şirketin müşterisi.
Faktoring şirketleri, bir ücret karşılığında, ödenmemiş faturalara bağlı fonları serbest bırakarak, işletmenizin müşterilerin ödemesini beklemek zorunda kalmadan fon almasına olanak tanır. Bu, faktoring kullanan şirketler için nakit akışı yönetimini basitleştirir. Çoğu faktoring sağlayıcısı ayrıca kredi kontrolünü de üstlenir; Bu, işletmenin artık faturaları ödemek için müşterilerin peşine düşmesi gerekmediği anlamına gelir – bu, yönetim zamanından çok tasarruf sağlayabilir.
Çoğu faktoring şirketi, müşterilerini tek bir uzun sözleşmeyle sınırlandırır ve tüm satış defterlerinin faktoring tesisi aracılığıyla finanse edilmesini gerektirir ve bu sözleşmeler genellikle maliyetlidir ve çıkarılması zordur.
Fatura faktoring şirketleri başlangıçta genellikle ucuz oranlar ve ücretler sunar, ancak aylık bazda ek ücretler (veya “ödemeler”) eklemek önemli maliyetler getirir ve onu pahalı bir finansman biçimi haline getirir.
Çoğu faktoring tesisi, öncelikli olarak bir veya iki kilit müşteriyle iş yapan işletmeler için uygun değildir. Çünkü faktoring şirketleri düşük “yoğunlaşma limitleri” koyuyor. İhracat faaliyetleri için yabancı müşterilerden gelen faturalarda da kısıtlamalar vardır.
Birçok ticari müşteri, ödeme yapmak için müşterilerin peşine düşen bir faktoring tesisine katılmak yerine kendi kredi itibarlarını kontrol etmeyi tercih eder. Bunun nedeni genellikle küçük işletmelerin müşterileriyle sağlıklı ve dostane ilişkiler sürdürmelerinin önemli olmasıdır.
Fonlar genellikle 24 saat içinde alacakların satıcısına bırakılır, ancak bir faktör tarafından belirlenen şartlar dahili uygulamalara göre değişiklik gösterebilir. Faktor, alacaklarını şirkete nakit olarak ödemek için bir ücret alır.
Tipik olarak, alacak tutarının bir yüzdesi faktör tarafından alıkonulur. Ancak bu yüzde, ödeme yapan müşterilerin kredibilitesine bağlı olarak değişebilir. Faktoring finansman şirketi, müşteri temerrütünün zarar riskini artırdığını düşünürse, alacakları satan şirketten daha yüksek bir ücret talep edecektir. Alacağın tahsilinden dolayı zarar etme riski düşükse, şirket için faktoring ücreti daha düşük olacaktır.
Özünde, alacaklarını satan işletme, müşterilerinin temerrüt (veya ödememe) riskini faktöre devreder. Sonuç olarak, faktör bu riski dengelemek için bir ücret talep etmelidir. Alacakların ödenmediği veya tahsil edilmediği dönem de faktoring ücretini etkileyebilir. Faktoring anlaşmaları finansal kurumlar arasında farklılık gösterebilir. Örneğin, bir faktör, işletmenin müşterilerinden birinin bir hak talebinde temerrüde düşmesi durumunda işletmenin ek para ödemesini gerektirebilir.
